روزی که برای اولین بار فیلم جان باختن ندا در راه آزادی را دیدم، نمیخواستم باورم بشه، همش به خودم می‌گفتم که کاش این فیلم دروغ باشد. اینقدر این صحنه درد آور بود که هنوز هم دیدنش برام سخته. جوانان وطن شجاعانه در راه آزادی جان میدادند. دیگر باورم شد که رژیم شمشیر را از رو بسته و از کشتن ابائی ندارد. روزهای بعد شاهد کشته شدن عزیزان دیگری بودیم که هنوز ادامه دارد. در این میان خبر کشته شدن سهراب هم رسید.
مردم در مراسم دفنش شرکت کردند و آقایان موسوی و کروبی و خیلی‌‌های دیگه رفتند به دیدار خانواده‌اش و دلجویی کردند.
کار بسیار خوبی کردند و سهراب هم در قلب همه ما جا دارد. تبعیض چرا؟ آقای موسوی در منزل سهراب گفت که سهراب نماد شهدای ماست! باورم نمی‌شود، مگر ندا قبل از سهراب کشته نشد؟ نامزد ندا در مصاحبه با بی بی سی گفت که ندا طرفدار موسوی نبود، بلکه طرفدار آزادی بود. عکسهای از سهراب منتشر شد که
شال سبز بر گردن داشت و نشان میداد که از طرفداران موسوی بود. آیا این اختلاف عقیده و تفکر بود یا نشان از وجود مردسالاری در ایران که سهراب که یک پسر است تبدیل به نماد و ندا که دختر است داره فراموش می‌شه
؟ چرا این آقایان هنوز به منزل خانواده ندا
نرفته اند؟ همین تراژدی در خارج از کشور هم ادامه دارد. امروز مقاله‌ای را از خانم اختر قاسمی در گویا نیوز در رابطه با بزرگداشت سهراب در خارج از ایران خواندم که کلی عکس هم آنجا گذشته بودند، البته که از پیر و جوان همه سبز پوش! لطفا مرا در یافتن جواب به این سوالات یاری کنید، چون در رنجم. بی‌شک جامعه ایران بد از نمایش انتصا بات ۲۲ خرداد تولدی دیگر یافت که نقطه عطفی در تاریخ مبارزت آزادی خواهی مردم ایران است و متفاوت از گذشته.
من مهندسی خوانده‌ام و هرروز با ساختار مواد و خواص آن کار می‌کنم، دانشم در مورد مسائل اجتماعی بیش از این اجازه نمیده که این اتفاق را بیشتر تحلیل کنم به اضافه اینکه مدت طولانی است که ایران نبوده ام. از جامعه شناسان و اهل فن که با ساختار جامعه و خواص آن کار میکنند تقاضا دارم از کنار این اتفاق بزرگ به راحتی نگذرند. بیایید همه باهم نگذاریم این دیوار "تولد دوباره جامعه ایران" کج بنا شود. بیایید این خطای سهوی یا عمدی مان را روز چلم ندا جبران کنیم.
لینک مقاله خانم قاسمی را همراه با عکسها میتوانید اینجا ببینید و بخوانید.
http://news.gooya.com/politics/archives/2009/07/091086.php
به امید آزادی وطن و درود بر جان باختگان راه آزادی.
دوست عزيز فكر ميكنم دليل اين تفاوت در اين باشد كه خانواده ندا بخاطر شرايط سختي كه داشتند حتي با تلوزيون هم مصاحبه كردند و نهايتا هم گفته شد كه معلوم نيست چه كسي او را كشته ولي مادر سهراب رفتار متفاوتي داشت و شجاعتش همه را مجذوب و حيرتزده كرد. تازه بعد از او خانواده هاي ديگر كم كم دارند حاضر به حرف زدن ميشوند. اين تفاوت بزرگي است ضمن اينكه همه خانواده هائي كه نتوانستند حرفشان را بزنند مظلوم بودند و حق داشتند
پاسخحذفمن هم با دوستي كه در بالا نظر داده اند كاملاً موافق هستم.
پاسخحذف